ewig dein, ewig mein, ewig unss...
Με αυτά τα λόγια τελειώνει ένα γράμμα που έγραψε ο Beethoven στην αιώνια αγαπημένη του (όποια και αν ήταν εκείνη). Πριν από τέσσερα χρόνια κάποιος μου είπε τα πρώτα λόγια αυτού του γράμματος.
mein Engel, mein alles, mein Ich... (my angel, my everything, my very Self)
Σήμερα έκλεισα έναν κύκλο. 'Εμαθα πως τελειώνει το γράμμα. Δεν μιλάω πλέον με εκείνο το άτομο και από επιλογή μου και από ανάγκη. Υπάρχουν μερικές στιγμές που το μυαλό ξεχνιέται και επιστρέφει σε ένα παρελθόν που δεν μας ανήκει πλέον. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι πως θα ήμουν σήμερα αν δεν τον είχα γνωρίσει ποτέ. Και όμως ξέρω ότι αυτή τη στιγμή είμαι ευτυχισμένη και κατά έναν περίεργο τρόπο αυτό το χρωστάω σε εκείνον και σε όλους εκείνους που πέρασαν από τη ζωή μου και με άγγιξαν έστω και στο ελάχιστο.
Άγγελε μου, είναι μου και εαυτέ μου... Παντοτινά δική σου, παντοτινά δικός μου, παντοτινά ένα... Σε ευχαριστώ που με οδήγησες εδώ που βρίσκομαι σήμερα. Σε ευχαριστώ που μου χάρισες χαμόγελα και δάκρυα. Σε ευχαριστώ που με δίδαξες όλα εκείνα που πλέον κάνω πράξη. Συγνώμη αν σε έκανα να στενοχωρηθείς. Συγνώμη αν σε έκανα να ντραπείς. Συγνώμη αν σε έκανα να πονέσεις. Συγνώμη που μου πήρε τόσο καιρό για να σου πω τόσα πολλά...
Σήμερα είμαι καλά και ευτυχισμένη. Ευχαριστώ που πέρασες από τη ζωή μου και έκατσες για λίγο στο πλάι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου